Η αέναη πορεία του ανθρώπου μέσα στο χρόνο.
Η αδιάκοπη κίνηση του νερού κι επάνω του ο καθένας με μια
σχεδία.
Εκατομμύρια άνθρωποι με τις σχεδίες τους κι ανάμεσα ο
πόλεμος πατήρ πάντων, οι αντιθέσεις, οι συγκρούσεις, οι μάχες, η πολιτική.
Μπορείς βέβαια να κλείσεις τα μάτια ,έρμαιο των ισχυρών
ρευμάτων.
Μπορείς βέβαια να συμβιβαστείς με την κυριαρχία των δήθεν
δυνατών που μεγαλώσαν τη σχεδία τους βυθίζοντας στον πάτο τα πληρώματα των
άλλων.
Μπορείς ακόμη να εκλιπαρείς για έλεος σαν τα σκυφτά κεφάλια
των μελλοθανάτων.
Μπορεί όμως και η εσωτερική ορμή του δικαίου να είναι πάνω
από όλα και να ψάχνει τη δική της διέξοδο.
Στην ιστορία, πολλές δυναμικές ,φωτισμένες πρωτοπορίες, δίνοντας σκληρούς δίκαιους αγώνες, με μάρτυρες και θυσίες, κέρδισαν κάποτε τις μάχες τους.
Άλλαξαν προσώρας τον άδικο,δεσποτικό και τυρρανικό παλιό
κόσμο αλλά σύντομα μέσα τους υπερίσχυσε η αναγκαιότητα να μετατραπούν σε ένα
νέο σύστημα.
Όσοι έμειναν πιστοί στην ουτοπία,ξέκοψαν και αναζήτησαν
άλλους δρόμους πραγμάτωσης του ονείρου με όλη τη νεανική ορμή,δροσιά και
αγνότητα των ιδεών.
Δρόμοι μοναχικοί,εμμένοντας στα μικρά μεγέθη,αρνητές του
καθολικού.
Η ιστορία δεν έπαψε χιλιάδες χρόνια να γεννάει και τα δύο, συγχρόνως
δε να αναπαράγει την παρακμή της.
Κράτησε σε ακίνδυνες νησίδες ( μοναστήρια ανυπακοής και
κριτικής), τους αμετανόητους, τα μικρά κινήματα,τους ακτιβιστές,τους ποιητές,τους
διαννοούμενους.
Οι πιο τίμιες εκδοχές της ανυπακοής ήλπιζαν πάντα να
διαβρώσουν θετικά, να επηρεάσουν δημιουργικά ή ακόμη και να αλλάξουν το
σύστημα.Εις μάτην.
Σε μια καμπή
του ιστορικού χρόνου τέθηκε ένα αναπάντητο μέχρι σήμερα ερώτημα:
«Πώς να
συλλάβουμε ένα ριζικό μετασχηματισμό του κράτους συναρθρώνοντας τη διεύρυνση
και το βάθεμα των θεσμών της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και των ελευθεριών
με την ανάπτυξη των μορφών άμεσης δημοκρατίας στη βάση και τη διασπορά
αυτοδιαχειριστικών εστιών;» (Ν.Πουλαντζάς)
Σήμερα “χρόνους πολλούς μετά την αμαρτία που
την είπαν αρετή”, μέρες σαρκικής και πνευματικής κρίσης του σώματος –
συστήματος, ίσως είναι η στιγμή να δοθεί η απάντηση.
Σήμερα μετά την
αμφισβήτηση του απατηλού και ολέθριου πλούτου των άναιμων υπάρξεων της διεθνούς
ολιγαρχίας,ξαναγυρνάμε στις πραγματικές αξίες της ζωής, στις αληθινές σχέσεις
των ανθρώπων,πρόσωπο με πρόσωπο στον καθρέπτη μας.
Σε μια
αργόσυρτη διαδικασία οι τίμιες εκδοχές της ανυπακοής πληθαίνουν και εγκαταλείποντας
τα ασφαλή ερημητήριά τους, εισχωρούν πλέον στους ρημαγμένους Απρίληδες του
κράτους και της παλιάς πολιτικής απαιτώντας Δημοκρατία, Ελευθερία, και
Αυτοδιαχείριση.
Στην ορμητική
κίνηση του νερού ποιος θα φαντασιώνεται πλεον τα λουνα-παρκ της ψεύτικης
ευδαιμονίας;
Μιχάλης
Παναγιωτίδης
(εφ.Διέξοδος,τ,51)
