Η Καλαμαριά σύμφωνα με την τελευταία απογραφή (2021) έχει 92.238 κατοίκους, 57.154 εγγεγραμμένους ψηφοφόρους, εκ των οποίων ψήφισαν 30.145 (α΄ Κυριακή), 23.421 (β΄ Κυριακή) και εκλέχθηκε δήμαρχος με 6.598 ψήφους (α΄ Κυριακή),ή 12.990 (β΄ Κυριακή) !!!
Δηλαδή παράταξη με 22% επί των ψηφισάντων, ή 12% επί των εγγεγραμμένων, ή 7% επί του πληθυσμού (της απογραφής), αναλαμβάνει την απόλυτη διοίκηση, ενώ στην ουσία αποτελεί διοίκηση μειοψηφίας.
Και εδώ αρχίζουν τα πραγματικά ερωτήματα:
Μπορεί ένα ήδη συγκεντρωτικό σύστημα να λειτουργήσει με μια διοίκηση μειοψηφίας που θα έχει εξ αντικειμένου απέναντί της , είτε με επιθετική ή ακόμη και κριτική αντιπολίτευση, το 80% ;
Μπορεί μια μειοψηφική διοίκηση να διεκπεραιώσει τον τεράστιο όγκο ζητημάτων που ήδη «τρέχουν» ή θα ανακύπτουν στην πορεία;
Μπορεί μια δημοτική επιτροπή, που στην ουσία θα υποκαθιστά το δημοτικό συμβούλιο, με 6 στα 9 μέλη από την πλειοψηφούσα παράταξη, να παράξει έργο (πολύ περισσότερο που τα 5 μέλη του θα είναι ταυτόχρονα και αντιδήμαρχοι);
Τι άλλο χρειάζεται για να αντιληφθούμε την κρίση εκπροσώπησης και την αναγκαιότητα της ριζικής αλλαγής που απαιτείται;
Τι άλλο χρειάζεται για να αντιληφθούμε ότι η υπάρχουσα παράταξη δεν μπορεί να διοικήσει μόνη της διότι είναι μειοψηφική ;
Με ποιες κοινωνικές δυνάμεις και με ποια πολιτική θα πορευθεί η νέα διοίκηση στην υλοποίηση του προγράμματος και του οράματός της για την πόλη;
Αν η πλειοψηφούσα παράταξη και η δήμαρχος δεν μεταβιβάσει στην πράξη αρμοδιότητες και δεν λειτουργήσει σε άλλο από το δεδομένο πλαίσιο θα αποτύχει και θα συμπαρασύρει την πόλη.
Πολλώ δε μάλλον που ούσα μειοψηφική διοίκηση σε επίπεδο ψηφοφόρων, θα πρέπει άμεσα να συγκροτήσει και να λειτουργήσει τους αναγκαίους συμμετοχικούς θεσμούς αναθερμαίνοντας τη σχέση δημότη και δήμου.
Διότι το πρώτο που έχει να κάνει είναι να ανατρέψει τα νούμερα συμμετοχής. Επειδή όμως αυτά αφορούν την εκλογική συμμετοχή, η ανατροπή εν μέσω πενταετίας μόνο σε επίπεδο κοινωνίας μπορεί να συμβεί.
Όταν μιλάμε για συμμετοχικούς θεσμούς δεν περιοριζόμαστε μόνο στους παραδοσιακούς συλλόγους, αλλά πολλαπλές μορφές κοινωνικής οργάνωσης, αχειραγώγητες, βάσει ζωτικών συλλογικών αναγκών, δημιουργικές δυνάμεις με λόγο, με ευθύνη, με ορατό και πρακτικό όφελος στην καθημερινότητα, με θεσμοθετημένο ρόλο.
Ο σχεδιασμός αυτός πρέπει να εκπονηθεί άμεσα, στους πρώτους μήνες, οι θεσμοί να συγκροτηθούν και να επικοινωνηθούν ευρέως.
Να δοθεί η απαραίτητη υλική υποστήριξη (χώροι, μέσα, προσωπικό κλπ).
Να κατοχυρωθεί η αυτονομία τους και να καθορισθούν τα όρια-σχέσεις με το δήμο, παρατάξεις, κόμματα, κεντρική διοίκηση.
Εν τέλει να απελευθερωθούν κοινωνικές δυνάμεις και ανθρώπινοι πόροι που θα μπορούν να προσφέρουν είτε λίγα είτε πολλά για στην ανάταξη μιας πόλης που παρακμάζει.
Δεν είμαστε αισιόδοξοι γιατί δεν μας βοηθά η περιρρέουσα κατάσταση.
Οι δημοτικοί μηχανισμοί (παρατάξεις) δημιούργησαν πλήθος ανεπαρκών έως ανίκανων στελεχών με κριτήρια την εύνοια του εκάστοτε δημάρχου - βαρώνου, τη δουλική συνείδηση και την άκριτη συμμόρφωση στις επιταγές του παραταξιακού ή κομματικού μηχανισμού.
Το στελεχιακό δυναμικό των σημερινών παρατάξεων δεν είναι σε θέση ούτε να διαχειριστεί τα τρέχοντα, πολύ περισσότερο να ανασυγκροτήσει το δήμο και να το μεταβάλει σε ισχυρό τοπικό πυλώνα.
Φυσικά, μία ριζική ανασυγκρότηση του δήμου δεν μπορεί να προκύψει και να αποδώσει παρά μόνον εάν απορρέει από τη βούληση των απλών δημοτών. Η τοπική κοινωνία μας διαθέτει τεράστιες δυνάμεις. Πάσχει, όμως, από έλλειψη σοβαρής εκπροσώπησης και αποτυχία ανάδειξης νέων υγιών δυνάμεων. Κυρίως όμως από το ενδιαφέρον προσώπων και ανανεωτικών κινήσεων που να υπερβαίνουν το παραδοσιακό σύστημα ενασχόλησης και διαχείρισης των λειτουργιών μιας πόλης.
Όσο δεν θα βρίσκεται λύση, η αποχή-αδιαφορία θα διογκώνεται προς όφελος των προσωποκεντρικών παρατάξεων-παρεών που εκμαιεύοντας κάποια κομματική ή συντεχνιακή στήριξη θα αναπαράγονται στα έδρανα χωρίς ωστόσο να μπορούν να προσφέρουν ότι νέο απαιτούν οι καιροί, οι εξελίξεις στην επιστήμη, στην οικονομία, στη βιωσιμότητα και την ποιότητα ζωής.
Μιχάλης Παναγιωτίδης
04-01-2024
