Πράσινες σχολικές αυλές, ουτοπία ή άμεση ανάγκη;
Γράφει η Φωτεινή Θεοφυλάκτου
Όλοι γνωρίζουμε ότι η Καλαμαριά είναι ένας από τους ακριβότερους δήμους,
Όσον αφορά την αγορά, ενοικίαση κατοικίας και επαγγελματικής στέγης.
Τι ήταν αυτό που εκτόξευσε, πριν χρόνια, το αντίτιμο στα ύψη;
Κύρια το ΠΡΑΣΙΝΟ, η Θάλασσα, η Φυσική ομορφιά του τόπου μας.
Η ραγδαία όμως ανοικοδόμηση έφερε και ραγδαία μείωση του Πρασίνου και
Τον περιορισμό των ελεύθερων χώρων. Οι εκάστοτε Δημοτικές Αρχές δεν είχαν την
προνοητικότητα και την θέληση, όχι μόνο να διαφυλάξουν τους χώρους αυτούς αλλά και να τους αυξήσουν. Οι τελευταίες έρευνες συνηγορούν στην άποψη αυτή.
Στο Πανελλήνιο δασολογικό συνέδριο του 2002 η Καλαμαριά φαίνεται, με
7,28 τ.μ πρασίνου ανά κάτοικο, να κατέχει την πρώτη θέση στο πολεοδομικό συγκρότημα της Θεσσαλονίκης. Αν δούμε όμως τα τελευταία στοιχεία, που δημοσιεύθηκαν στις 4 Μαΐου 2006,και προκύπτουν από έρευνα που πραγματοποίησε
ομάδα ερευνών του ΑΠΘ, για λογαριασμό του Οργανισμού Ρυθμιστικού Θεσσαλονίκης (ΟΡΘ), με στόχο την κατάρτιση ενός στρατηγικού και επιχειρησιακού
σχεδίου για το πράσινο, η Καλαμαριά ΕΠΕΣΕ στα 5,58 τ.μ πρασίνου ανά κάτοικο.
Την ίδια στιγμή το ΥΠΕΧΩΔΕ θεωρεί αποδεκτό ποσοστό τα 10 τ.μ πρασίνου ανά κάτοικο.
Τι έκανε λοιπόν ο Δήμος τα χρόνια που πέρασαν; Ας το εξειδικεύσουμε λίγο.
Τι έκανε ο Δήμος στα Δημόσια Κτίρια που τον αφορούν άμεσα;
Τι έκανε στα Σχολεία μας;
ΑΥΛΕΣ ΜΕ 100% ΜΠΕΤΟΝ.
Από την πληθώρα των Δημοτικών, Γυμνασίων και Λυκείων που υπάρχουν στο Δήμο μας, μόνο σε δυο- τρία απ’ αυτά, την μονοτονία του απόλυτου μπετόν σπάνε μερικά δένδρα, που δείχνουν πραγματικά σαν όαση στη μέση του μπετόν.
Τα υπόλοιπα παιδιά δεν αξίζουν της ίδιας αντιμετώπισης;
0ι απαιτήσεις της σημερινής κοινωνίας ζητά άθλους απ’ τα παιδιά μας, δυο ξένες γλώσσες, ωδείο, πληροφορική, αθλητισμό, επιπλέον φροντιστήρια για ενίσχυσή τους στο σχολείο….και όλα αυτά μέσα σε κλειστούς, άχρωμους και ψυχρούς χώρους. Η μόνη στιγμή ελευθερίας και ανέμελου παιχνιδιού σ’ ανοιχτό χώρο είναι το διάλειμμα στο σχολείο (45΄σύνολο), ας το χαρούνε λοιπόν όπως τους αξίζει. Ας δημιουργήσουμε ΑΥΛΕΣ με ΠΡΑΣΙΝΟ, όχι έξω απ’ τα κάγκελα ή γύρω απ’ αυτά αλλά μέσα στην αυλή. Οι αυλές πρέπει να μετατραπούν σε χώρους άθλησης και πρασίνου.
Η υλοποίηση της πρότασης αυτής είναι δυνατή, μόνο αν ο Δήμος και όσοι τον εκφράζουν αντιληφθούν ότι έχουν υποχρέωση να το κάνουν. Υποχρέωση απέναντι στα παιδιά μας και απέναντι στο περιβάλλον που αργοπεθαίνει.
Προχωρώντας τη σκέψη μου παρακάτω, Δήμος και σχολεία μπορούν να συνεργαστούν. Ο Δήμος με την υλικοτεχνική υποδομή και το ανθρώπινο εργατικό δυναμικό που διαθέτει και τα σχολεία με τα προγράμματα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης, που γίνονται κάθε χρόνο με εθελοντική συμμετοχή των παιδιών. Πιο συγκεκριμένα, στο προγράμματα Π.Ε υπάρχει μια σειρά θεμάτων μέσα απ’ την οποία τα παιδιά με τον υπεύθυνο καθηγητή αποφασίζουν με πιο θέμα θ’ ασχοληθούν. Ένα από τα θέματα είναι και ο «Σχεδιασμός σχολικών αυλών».
Ο Δήμος μπορεί να προκυρήξει διαγωνισμό στα σχολεία με θέμα (για παράδειγμα) «Σχεδιασμός σχολικών αυλών ως χώρος άθλησης και πρασίνου». Το σχολείο που θα κερδίσει θα έχει ως έπαθλο την πραγματοποίηση του σχεδίου τους, πρώτα στην δική τους αυλή (εδώ ο Δήμος βάζει την υλικοτεχνική υποδομή και το ανθρώπινο εργατικό δυναμικό) και στη συνέχεια στα υπόλοιπα σχολεία του Δήμου μας. Μήπως το όφελος απ’ την συμμετοχή των παιδιών σ’ αυτήν τη διαδικασία δεν είναι μόνο οι σχολικές αυλές? Μήπως, ζητώντας την βοήθειά τους, διαπλάθουμε μελλοντικούς ενεργούς πολίτες και με έντονη οικολογική συνείδηση;
ΟΥΤΟΠΙΑ; ΕΣΕΙΣ ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΤΕ…
