"Την
εποχή της λιτότητας, της ανεργίας και της φτώχειας, ο Δήμος, η πρώτου
βαθμού μορφή οργανωμένης παρέμβασης, οφείλει να είναι κοντά στον
πολίτη, να αφουγκράζεται τις ανάγκες και να παρεμβαίνει για την στήριξη
της κοινωνικής συνοχής. Κοινωνική πολιτική όμως δε γίνεται με την
εφαρμογή κάθε φορά κάποιων ειδικών προγραμμάτων που χρηματοδοτεί η Ε.Ε
και τα Υπουργεία. Αυτά, καλύπτουν κάποιες ανάγκες αποσπασματικά και δεν
επαρκούν ούτε για το σύνολο της πόλης ούτε για το μέγεθος των
προβλημάτων. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση πρέπει να εξοικονομήσει πόρους και να
προχωρήσει σε ένα συγκεκριμένο σχέδιο με ενεργητικές πολιτικές που θα
δημιουργήσουν ένα δίκτυ προστασίας των πιο φτωχών και ευρύτερα των
λαϊκών στρωμάτων, στη βάση των αρχών της αλληλεγγύης και της
δικαιοσύνης."