Παρασκευή 13 Ιουλίου 2007

ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΚΤΡΩΜΑ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΕΠΕΚΤΑΣΗ



Στο ωραιότερο κομμάτι της Καλαμαριάς, αμφιθεατρικά στο Θερμαϊκό, συντελείται το έγκλημα.
Ναι έγκλημα, δεν υπερβάλλω.
Όποιος έχει αντίρρηση να πάει από κοντά.
Απαράδεκτη κατάσταση. Ούτε στυλ, ούτε αισθητική, ούτε χρώμα. Τίποτε.
Αλαλούμ. Ό,τι θέλει ο κάθε εργολάβος κάνει.
Και καλά κάνει. Δεν φταίει αυτός.
Φταίνε αυτοί που έκαναν τα σχέδια.
Φταίει η πολεοδομία που τα εγκρίνει.
Φταίνε όλοι όσοι μπορούσαν να κάνουν κάτι και δεν το έκαναν.
Ένας καινούριος οικισμός ανατέλλει.
Αλλά δυστυχώς έχει δύσει πριν ακόμη ανατείλει.

Και όποιος ισχυρισθεί το αντίθετο είναι άσχετος.
Δεν έχει πάει ούτε μέχρι την Χαλκιδική για να μην πω ΙΣΠΑΝΙΑ και νομίσουν μερικοί ότι είμαι φαντασμένη. Ας πήγαιναν μια βόλτα οι υπεύθυνοι σχεδίων του
οικισμού μέχρι τη γείτονα Χαλκιδική.
Φανταστικοί οικισμοί. Απλοί, όμορφοι, όχι ομοιόμορφοι.
Ας πάνε μέχρι την ΑΝΩ ΠΟΛΗ που γίνεται όλο και πιο όμορφη.
Παρ’ όλο που ήδη κατοικείται και οι δυσκολίες είναι πάρα πολλές.
Αλλά οι ιδιοκτήτες αποφασίζουν ανάμεσα σε τρία σχέδια που
αναδεικνύουν το χρώμα, την αισθητική και την Ιστορία της ΑΝΩ ΠΟΛΗΣ.
Από μέσα μπορούν να κάνουν τα σπίτια τους όπως θέλουν.
Σε λίγα χρόνια η ΑΝΩ ΠΟΛΗ που πριν μερικά χρόνια ντρεπόσουν να περπατήσεις,
όχι να μείνεις, θα γίνει ό,τι καλύτερο έχει να δείξει η Θεσσαλονίκη.
Και στην επέκταση της Καλαμαριάς, σε ένα χώρο καθαρό, χωρίς χαλάσματα ή
εδαφικές δυσκολίες να φτιάξουν αυτό το Αλαλούμ;
Ντροπή. Σε όλους μας. Σ’ αυτούς που δεν φρόντισαν τα σχέδια να έχουν
ενότητα και αισθητική.
Σ’ εμάς που τους εμπιστευθήκαμε και δεν αντιδράσαμε από την αρχή.
Στους επιστήμονες που σπούδασαν για να φτιάχνουν σπίτια, που θα κάθονται
άνθρωποι και θα είναι ευτυχισμένοι.
Και όχι σιδερένιες φυλακές.
Σπίτια που θα μεγαλώνουν παιδιά.
Και όχι Τουΐτι μέσα σε κλουβιά.
Πού είναι τα πάρκα, οι παιδικές χαρές;
Οι αυλές; Το πράσινο;
Οι αυλές έγιναν γκαράζ.
Θα μου πείτε απαραίτητα. Γιατί να μην είναι υπόγεια;
Να μην φαίνονται καθόλου τα απαραίτητα, ομολογώ, αυτοκίνητα;
Γιατί κοστίζει.
Γιατί να μην υπάρχουν κάποια σχέδια;
Θα επιλέγει ο ιδιοκτήτης ένα από αυτά και θα δίνουν ταυτότητα και αισθητική στον οικισμό;
Γιατί οι δρόμοι να μην είναι πιο φαρδείς;
Γιατί τόσο κάγκελο σιδερένιο;
Στα μπαλκόνια και στους κήπους;
Δεν μας έγιναν παράδειγμα οι αντιπαροχές της Καλαμαριάς;
Που στο κάτω – κάτω, κακώς μεν, αλλά έπρεπε τα μικρά σπιτάκια να γίνουν
πολυκατοικίες, γιατί οι άνθρωποι ήταν φτωχοί, και μπήκαν σε ένα σπίτι
που δεν χρειαζόταν κάθε χρόνο συντήρηση.
Έδωσαν κι άλλο ένα στα παιδιά τους.
Και ήταν τότε 1960, άλλες οι ανάγκες, άλλη η αισθητική.
Τώρα όμως, τι ελαφρυντικά να βρούμε για την επέκταση;
ΜΑΡΙΝΑ ΜΠΑΛΤΙΔΟΥ